Czy jestem wdzięczny Wspólnocie za trzeźwość i nowy sposób na życic, jaki tu otrzymałem? Dzięki AA odzyskałem spokój, rodzinę, posadę; polepszyły się też moje stosunki z ludźmi. Choć praca w AA stanowi fundament mego istnienia, nie muszę się do niej ograniczać. Winienem ją raczej postrzegać jako przygotowanie do życia poza Wspólnotą. Nic nie stoi na przeszkodzie, abym doskonalił się zawodowo, zażywał wypoczynku i rozrywki, poszerzał swoje zainteresowania itp. — jedno nie wyklucza drugiego: oba te "Światy" wzajemnie się wspierają i uzupełniają. Ale tez chyba nie sądzę, że mogę „ukończyć" AA i jako, "absolwent" opuścić je z „dyplomem" w ręku?
Pytanie: Czy rozumiem, że bez Wspólnoty moje życie nie byłoby nic warte ?

Aby osiągnąć poczucie spełnienia, musisz żyć w sposób, jakiego twoim zdaniem oczekuje od ciebie twoja Siłia Wyższa. W swym „tajemniczym miejscu odosobnienia" jednocz się z Nią duszą, sercem i umysłem, i poczujesz, że podążasz właściwą drogą. Ogarnie cię radość i zadowolenie. Pokochasz świat i znajdziesz w nim swoje miejsce, a życie nabierze dla ciebie całkiem nowego znaczenia. Podejmiesz wysiłek, który będzie się liczył w wiecznym porządku wszechrzeczy. Jeśli staniesz po stronie Boga, życie będzie służyło tobie, a ty — życiu.

Modlę się, abym doceniał ponadczasową wartość czynionych przeze mnie wysiłków.
Modlę się, abym dosiadał starań nie tylko z myślą o chwili bieżącej, ale wieczności.

..MÓJ OBRACHUNEK, NIE TWÓJ

Złośliwe plotki, będące bezkrwawym odpowiednikiem zadawania ciosu nożem w plecy, sprawiają nam swego rodzaju satysfakcję. Plotkując, nie chcemy przecież pomóc tym, których krytykujemy, a jedynie popisać się własna cnotą.

12 Kroków i 12 Tradycji, str. 68

Czasem fakt, że kogoś oplotkowywałem, uświadamiam sobie dopiero pod koniec dnia, kiedy to podsumowywuję wszystkie wydarzenia i zajęcia – i wówczas to moje obgadywanie jawi mi się jako skaza na skądinąd ładnie przeżytym dniu. Jak mogłem powiedzieć coś takiego? – zastanawiam się. Obmowa pokazuje swój brzydki łeb podczas przerwy na kawę albo lunchu ze wspólnikami, albo wieczorem, gdy – zmęczony po trudnym dniu – czuję, że mam prawo dowartościować się kosztem innych. Wady charakteru – takie jak skłonność do plotek – wkradają się w moje życie wtedy, gdy nie zdobywam się na stały wysiłek pracy nad Dwunastoma Krokami zdrowienia. Muszę przypominać sobie, że moja niepowtarzalność jest błogosławieństwem mojego istnienia – i prawda ta odnosi się do każdego, kogo spotykam na swojej drodze, podróżując przez życie. Jedyny obrachunek moralny, jaki muszę dziś sporządzić, dotyczy wyłącznie mojej własnej osoby. Osądzanie innych pozostawię Najwyższemu Sędziemu – Boskiej Opatrzności.