Myśl przewodnia AA
Nawet najlepsze rozeznanie w sytuacji nie uczyni alkoholika zdolnym do zaprzestania picia.
Musi on przyznać, że o własnych siłach nie upora się ze swoim problemem. Silna wola i samowiedza nie wypełnią „luk”, jakie powstają w umyśle alkoholika ogarniętego przymusem napicia się. Umysł i sposób myślenia alkoholika są równie chore, jak cała reszta jego osoby. Aby zdrowieć, powinien on porzucić wszelką myśl o „samotnej walce”. Jedyną jego nadzieją jest życie według duchowych zasad Programu AA, ponieważ rozwiązanie naszego problemu leży w sferze duchowości. Skuteczną ochroną przed piciem zapewnia nam tylko Siła Wyższa.

Pytanie: Czy rozumiem, że lekarstwem na moją chorobę jest duchowy Program AA?
Medytacja
Wypoczywaj tak długo, aż płynący w tobie wieczny strumień życia rozrusza cię i pobudzi do działania. Zrelaksowany i silny, z ochotą przystąpisz do pracy. Pamiętaj, że zmęczenie obniża jakość i wydajność twych wysiłków. Niechaj twoje zmęczone ciało i umysł czerpią moc Ducha Bożego. Bóg jest twoim opiekunem i uzdrowicielem. W chwilach jedności z Nim szukaj spokoju, odpoczynku i ukojenia. Potem zaś śmiało przystępuj do działania - świadom swej siły, zwielokrotnionej Mocą Bożą.
Modlitwa
Modlę się, aby spokój, jaki osiągnąłem, czynił mnie wydajnym i skutecznym.
Modlę się, abym dzisiejszy dzień umiał przeżyć bez pośpiechu i na „luzie”.

..WYPADŁEM Z ŻYCIA

Warto… zastanowić się, co to właściwie znaczy, kiedy mówmy, że “skrzywdziliśmy” kogoś. Jakiego rodzaju “krzywdy” ludzie wyrządzają sobie nawzajem? Pojęcie “krzywda” możemy praktycznie określić jako takie zderzenie instynktów, którego rezultat kaleczy ludzi fizycznie, psychicznie lub duchowo.

12 Kroków i 12 Tradycji, str.81

Bywałem na mityngach, na których pracowano nad Krokiem Ósmym, i zawsze myślałem sobie tak: “Tak naprawdę to nie skrzywdziłem wielu ludzi, przede wszystkim to skrzywdziłem siebie samego”. Ale gdy wreszcie sporządziłem listę osób, którym wyrządziłem krzywdę, okazała się dłuższa niż przewidywałem. Albo kogoś lubiłem, albo kogoś nie lubiłem, albo czegoś od kogoś potrzebowałem – takie to było proste. Ludzie nie zachowywali się tak, jak bym chciał, i zażyłe relacje wymykały się spod kontroli z powodu nierozsądnych żądań moich partnerek. Czy moja postawa była wyrazem “grzechu zaniedbania”? Przez nadmierne picie “wypadłem z życia”: nie wysyłałem kartek z życzeniami, nie oddzwaniałem, nie miałem czasu dla innych ludzi ani nie uczestniczyłem w ich życiu. Jakąż łaską była możliwość przyjrzenia się tym relacjom i moralnego rozliczenia się z nich w obecności Boga – jakkolwiek Go pojmuję; uczyniwszy to, mogę żyć dalej, znajdując w sobie gotowość do szczerości i otwartości w kontaktach z ludźmi.